Familie en vriendenbezoek op Sao Nicolau

We zijn weer met de ferry teruggevaren naar Sao Vicente.
Daar hebben we weer bij het hoteletje Windelo geslapen. Echt een hele aardige eigenaar. Die avond een heerlijk stuk vlees gegeten bij een Spaans restaurant. Met de vis en vooral tonijn was ik een beetje klaar.

De volgende dag gingen we richting Sao Nicolau, het eiland waar Leonel vandaan komt. Gelukkig hoeften we maar 1 tussenstop te maken op Sal. Ze wilden ons eerst ook nog laten vliegen naar Praia, dat vonden we erg overdreven, zeker als je bedenkt dat het eiland Sao Nicolau naast Sao Vicente ligt.

In de 6 uur durende tussenstop zijn we alvast een kijkje wezen nemen bij ons geboekte appartement daar. Eerlijk gezegd schrokken we een beetje, wat is het daar uit de grond gestampt, en nog steeds zijn ze daar volop aan het bouwen. Op het vliegveld bleek de vlucht vertraagd te zijn, dus alsnog weer een uur extra wachten voor vluchtje van 25 minuten. Echt alles gaat hier op zijn tralla lalla tidie didie...
Gelukkig nog net voor het donker geland, tja het vliegveld heeft geen licht, toch wel makkelijk als je alleen op zicht kunt landen. De bagageclaim was om te lachen, een gat in de muur, niet eens iets van een lopende band.

De nieuwe weg naar het havendorpje Tarrafal heeft heel veel schade opgelopen door de zware regenval laatst. Slechts 1 maand na oplevering is de weg al voor een groot deel verwoest, weg geslagen wegdek, grote rotsblokken op de weg, stenen die van onderen door de weg prikken, echt doodzonde. Nel houdt normaal al niet zo van bergwegen en dus zeker niet als zo ook nog eens kapot zijn.

Bij aankomst in Tarrafal ontmoette Leonel al vrienden. Die avond hebben we lokaal gegeten (soep, vis en rijst) bij Alice, een kennis van Leonel. Het restaurant is boven hun ouderwetse winkeletje. leek meer op een soort grote huiskamer.

De volgende morgen na het ontbijt even bij de haven gekeken. Op de kant zagen we ook Leonel's oude vissersboot Bellfish liggen, daarmee heeft hij jarenlang mee op tonijn gevist. En dat op de oude manier, man ...handlijn en ....tonijn. Toen verder met onze ronde door het dorp Veel familie en vrienden bezocht, oa. Bertha, Zeca en zijn vader en tante van 92. Allemaal mooie en lieve mensen. Overal hebben we de kinderen van ballonnen en speelgoed voorzien, allemaal heel dankbaar.

's Middags zijn we naar het verderop gelegen bergdorpje geweest, Ribiera Branca, ook daar weer veel kennissen van Leonel. Veel kent hij van daar, maar ook veel door het pension dat hij had bij de Rotterdamse haven. De tweede en tevens laatste dag zijn we met een privetaxi naar richting de hoofdstad gereden. Eerst langs het geboortehuis van Leonel gereden en daarna zijn we gestopt bij Arminda, zij woont vlakbij het oude huis van Leonel's oma. Ook zij was superaardig en moest we natuurlijk aan de groque en stond ze erop dat we een yogurtje aten. Zij heeft samen met haar man wel 10 kinderen en inmiddels hebben die weer kleinkinderen, ze hebben dus bijna een dorpje gesticht hier. In de hoofdstad Ribeira Brava hebben we eerst andere kennissen bezocht. Zij waren aanzienlijk welvarender, mooi groot huis met vele kamers. Als laatste zijn we naar de broer van Theo geweest, Joao. Hij wist dat we kwamen en had zich duidelijk zijn best gedaan om fris en verzorgt uit te zien, echt een heel lief en aardig mannetje. Helaas werd het bezoek korter dan gepland, want de taxi kwam al eerder terug van het vliegveld dan we hadden gedacht.

Op zondag is het hier overal uitgestorven. Bijna geen winkel open, alleen die van de vele Chinese immigranten dan. De restaurants zijn bijna allemaal gesloten, ook de heerlijke pizzaria waar we zo op gehoopt hadden. Gelukkig konden we nog terecht bij een Frans restaurant. Zij waren pas 8 mnd open en hebben een simpel maar toch smakelijk restaurantje geopend bij de boulevard. We vielen met de neus in de boter want op zondag nodigen zij diverse muziekanten uit om bij hun te komen spelen. Was hele leuke muziek. Heb ook rondje drank en sigaartjes uitgedeeld, dat veel goed in de smaak.

Op de dag van vertrek zijn we nog even naar de tonijnfabriek geweest. Daar hebben we even een kleine rondleiding gehad. Helaas was het maandagmorgen en was er nog geen verse tonijn binnengekomen. Maar wel een leuke indruk gekregen. Tenslotte nog even zoals beloofd afscheid genomen van Arminda en de kennissen in Ribeira Brava. Overal werden we weer volgestouwd met groque, ponch en bananen.

Leonel zei vroeger vaak dat er op Kaapverdie niks is, maar dat kan hij niet meer zeggen. Sao Nicolau is ook prachtig, groen, bergachtig, leuke huisjes en superaardige mensen.

Chao Harold, Leonie, Nel en Leonel

PS: Ik heb nog wat meer foto's geplaatst bij het vorige bericht, internet is hier sneller.